Το Πόρτο Ράφτη ήταν ένας επίγειος παράδεισος για εμάς τους Μαρκοπουλιώτες και τυχεροί όσοι το είχαν ανακαλύψει και το έζησαν πριν 50-60 χρόνια. Σπιτάκια ψαράδων κοντά στην παραλία, μικρές εκκλησούλες, πολλά μποστάνια και αρκετά πυροβολεία (κατάλοιπα της γερμανικής κατοχής).

Πόσοι πηγαίνοντας προς Άγιο Σπυρίδωνα δεν έχουν θαυμάσει ένα μικρό άσπρο σπιτάκι δεξιά του δρόμου να το χτυπάν τα κύματα; Για αυτό το σπιτάκι και την ιστορία του θα αναφερθούμε σ’ αυτή μας την αφήγηση.

Παραλίες με καταγάλανα νερά, λόφοι καταπράσινοι, και λιτές ταβερνούλες με φρέσκο ψάρι. Η περιοχή με την πλούσια βλάστηση μπορούσε να εκθρέψει και αρκετά ζωντανά. Αρκετοί τσοπάνηδες με τις οικογένειες τους είχαν τις στάνες τους στους γύρω λόφους. Πού θα μπορούσαν να μάθουν γράμματα τα τσοπανόπουλα; Την λύση έδωσε μία φωτισμένη δασκάλα η Άννα Σωτηρίου (κόρη του Δημάρχου και αδελφή του ξεχωριστού διδασκάλου και παιδαγωγού Κώστα Σωτηρίου). Υπηρέτησε σε πολλά χωριά των Μεσογείων αφήνοντας την σφραγίδα της. Την διόρισαν στο Πόρτο Ράφτη αν και δεν υπήρχε οίκημα να στεγάσει το σχολείο. Η δασκάλα αυτή το έστησε και το λειτούργησε με μοναδικό τρόπο. Τον πρώτο καιρό αυτό το μικρό σπιτάκι λειτούργησε σαν σχολείο μέχρι να βρει τον τρόπο και να δοθεί λύση.

Όπως είναι σήμερα η βεράντα του

Μέτρησε τις ανάγκες , τις δυνατότητες, το παιδικό δυναμικό και με πρωτοβουλία και φαντασία δημιούργησε μια εκπαιδευτική όαση στην εγκαταλελειμμένη αυτή περιοχή. Με το κύρος της έπεισε τον εφοπλιστή Γιάννη Γρέγο , όχι μόνο να κτίσει το σχολείο σε δικό του οικόπεδο με δικά του έξοδα , να το εξοπλίσει μα και να το συντηρεί οικονομικά όλα τα χρόνια της λειτουργίας του. Τα παιδιά σιτίζονταν άριστα (πρωινό και μεσημεριανό). Τα τσοπανόπουλα και τα παιδιά των ψαράδων έμαθαν να τρώνε σε καθαρά τραπεζομάντηλα, δυο φορές την εβδομάδα μπάνιο, να πλένουν τα δόντια τους και να συμπεριφέρονται καλά. Το τσοπανόπουλο άφηνε έξω από το σχολείο τα πρόβατα να βόσκουν και έμπαινε στην τάξη να παρακολουθήσει το μάθημα. Το σχολείο αυτό σταμάτησε πριν λίγα χρόνια την λειτουργία του αφού το κράτος έλυσε οριστικά το θέμα αυτό.

Η Άννα Σωτηρίου με την Ελένη Ζαφειρίου

Το μικρό άσπρο σπιτάκι έζησε δόξες πολλές, αφού η φιλόξενη δασκάλα καλούσε φίλους ,ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης που απολάμβαναν την φιλοξενία της στο λιτό, αλλά μοναδικό αυτό θαλασσοδαρμένο σπιτάκι.

Σοφία Γκλιάτη -Χασιώτη