Με την ιστορία μου αυτή ήρθα ν´ αγγίξω ένα τόπο που θέλω δε θέλω ταξιδεύω πολλές φορές μαζί του, και βλέπω στον παιδικό καθρέπτη του μυαλού μου, εξαίσιες εικόνες νοσταλγικές, χαρούμενες. Θέλω να ξαναζήσω ένα παιχνίδι πάνω στο δρόμο του νερού, ένας δρόμος από το όνειρο στη ζωή. Εδώ μαζεύονται όλες οι θύμισες των παιδικών μου χρόνων.
Το περιβόλι μας που βρισκότανε στο Πόρτο Ράφτη κοντά στο λιμάνι και νότια του Αγίου Νικόλα, παλαιότερα ποτιζότανε με νερό που έβγαινε από μαγγανοπήγαδο. Από το μαγγανοπήγαδο έβγαινε νερό με το σύστημα του οδοντωτού υδραυλικού τροχού. Λειτουργούσε με μαγγάνι που κινείτο περιστροφικά με ένα ζώο σε οριζόντιο μοχλό .Ένας μεγάλος υδραυλικός τροχός που αποτελούσε το τύμπανο του μαγκάνου περιέστρεφε το σύστημα αυτό και κατέβαζε κενά και ανάποδα τα δοχεία, τα οποία όταν έμπαιναν στο νερό γέμιζαν και όταν έφθαναν στη κορυφή του τυμπάνου, ανατρέπονταν πάλι και άδειαζαν το νερό σε μεταλλική σκάφη. Με δεμένα τα μάτια για να μη ζαλιστεί το ζώο έκανε ένα αργό χορό γύρω στο πηγάδι και συγχρόνως κάτι μεταλλικό σαν κλειδί πλατύ, έπεφτε διαδοχικά πάνω σε ένα-ένα δόντι του τροχού, όπως ακριβώς παίζουν τα ανθρώπινα δάκτυλα τις χάντρες του κομπολογιού. Δεν μπορώ να περιγράψω τι ωραίο άκουσμα ήχου αυτές οι νότες ρυθμικά (ντάγκ – νταγκ -νταγκ ).
Ο πατέρας φρόντιζε να σκάψει, ν’ αφρατέψει το χρώμα γύρω από τις συκιές, ύστερα το χώριζε σε 2 μεγάλα τμήματα και φύτευε κοντά στο αυλάκι με τάξη, καλαμπόκια. Το νερό ακολουθούσε το αυλάκι και πήγαινε προς τις συκιές. Εμείς τα παιδιά αναλαμβάναμε το πότισμα. Ποτίζαμε ώρες περιμέναμε να γεμίσει ένα τμήμα με νερό παίρναμε το χώμα με ένα μικρό τσαπάκι, κλείναμε αυτό το αυλάκι και βάζαμε το νερό στο επόμενο ώσπου να ποτιστούν όλα τα δένδρα . Με τα παιδικά μας μάτια παρακολουθούσαμε το δρόμο του νερού. Κάναμε και τις σκανταλιές μας , με ένα ξυλάκι ανοίγαμε ένα μικρό αυλάκι και κατευθύναμε το νερό στις φωλιές των μυρμηγκιών, θέλαμε να δούμε την αντίδρασή τους σε ενδεχόμενη πλημμύρα. Σκαρφαλώναμε στις γέρικες ελιές να πιάσουμε τζιτζίκια και να τα κλείσουμε μέσα σε σπιρτόκουτα.
Περνούσαν οι ώρες απολαυστικές, χαρούμενες, χωρίς βιάση, χωρίς κούραση, και μεγαλώναμε κι εμείς μαζί με τα φυτά και τα δένδρα. Φτιάχναμε τσίγκινα βαρκάκια από κονσερβοκούτια και τα ταξιδεύαμε στους δρόμους του νερού, αυτά ακολουθούσαν την ροή του νερού και σταματούσαν όταν έβρισκαν κάποιο ήσυχο λιμανάκι ,όλα λαμποκοπούσαν στο φως, τα ποδαράκια των εντόμων, τα φτερά των ζουζουνιών, η σμαραγδένια σαύρα και η κάμπια πάνω στο ζωντανό βλαστό που αγκάλιαζε το καλαμπόκι. Τώρα όλα χάθηκαν μαζί με τους ανθρώπους που λάτρευαν τη γη.
Το μαγγανοπήγαδο έμεινε τώρα ένα παλιοσίδερο μέσα στη σιωπή, ένα σβησμένο χαμόγελο. Έτσι σβήνει και χάνεται κάθε ωραίο σ´ αυτό τον κόσμο! Το κτήμα με τις συκιές, το μποστάνι και το μικρό σπιτάκι με την ψάθινη βεράντα που μας φιλοξενούσε τα καλοκαίρια, προκειμένου να μαζέψουμε τον καρπό από τα δένδρα ,γκρεμίστηκε έγινε πολυκατοικία το μαγγανοπήγαδο ήταν το πρώτο που γκρέμισε η μπουλντόζα και τα δένδρα έγιναν καυσόξυλα για το τζάκι.
Έμειναν μόνο οι αναμνήσεις
Be the first to comment on "Το Mαγγανοπήγαδο στο Πόρτο Ράφτη"