Σε κάποιο είδος οικοτεχνίας ένα από τα επτά χωριά της Αττικής θα είχε για κάποιο λόγο και για μια χρονική περίοδο τα πρωτεία. Έτσι ονομαστά σε όλα τα Μεσόγεια ήταν τα φούντια (το κάτω κέντημα της μεσογείτικης φορεσιάς) της Πετούρη στο Μαρκόπουλο.

Έφθαναν απ’ όλη την Αττική και την αναζητούσαν σαν την καλύτερη κεντήστρα του είδους. Όπως ονομαστές ήταν οι κατσούλες του Σουρμπάτη. Αν όμως ήθελαν σουγιάδες κατέφευγαν στο Κορωπί όπου κατασκευάζονταν οι καλύτεροι Κολοκοτρωναίικοι ,επίσης έβρισκαν στο Κορωπί καλούς υφαντήδες και σιγκουνάδες , ενώ για κοπανέλια και κεντήστρες γαζωτής βελονιάς έβρισκαν στην Κερατέα.

Γύρο στα 1890 ένα σπάνιο όμως και μοναδικό επάγγελμα στο Μαρκόπουλο, όπως και σε όλα τα Μεσόγεια ήταν αυτό του αργυροχρυσοχόου. Η οικογένεια Αλλαγιάννη που ήταν από την Πελοπόννησο (του χρυσοχού όπως τους έλεγαν )κατασκεύαζαν τα ασημένια φωτοστέφανα και χέρια πάνω στις εικόνες, όπως και τα κοσμήματα της Μεσογείτικης φορεσιάς.

Είναι βεβαιωμένο πως τα κοσμήματα της Μεσογείτισσας, η καρφώμα, το ξελίκι, το κορδόνι είχαν προέλευση από κοσμήματα Γενουάτικα, Βενετικά. Ήταν μια τέχνη περιζήτητη την εποχή αυτή, μάλιστα λέγετε πως και ο Ευθύμιος Ζολώτας από την Σπερχιάδα (γιός πλουσίων εμπόρων που τον προόριζαν οι γονείς για ράφτη στην Αθήνα, όπου ήταν ήδη και ο αδερφός του) , μαθήτευσε την τέχνη της αργυροχρυσοχοίας τα πρώτα χρόνια, κοντά στην οικογένεια Αλλαγιάννη και αυτοί τον είχαν σαν ψυχοπαίδι. Δημιουργούσαν κοσμήματα εντυπωσιακά με επίχρυσα νομίσματα , ημιπολύτιμες πολύχρωμες πέτρες και μινιατούρες που τα καθιστούσαν μοναδικά. Ήταν φτιαγμένα σύμφωνα με τη δύσκολη και λεπτεπίλεπτη συρματερή τεχνική (φιλιγκράν). Το ασήμι χυνόταν σε λεπτά σύρματα. Με αυτά ο τεχνίτης με τις κατάλληλες συγκολλήσεις, σχημάτιζε πολύπλοκα και περίτεχνα σχήματα που όταν τελειοποιούντο έμοιαζαν με αργυρόπλεκτη δαντέλα. Μας άφησαν ανεκτήμητα έργα της τέχνης τους ,έργα άξια θαυμασμού που εκτίθενται στα λαογραφικά μουσεία.

 Σοφία Γκλιάτη- Χασιώτη.

---

1η φωτογραφία

Επίχρυσο γιορντάνι , επιστήθιο κόσμημα δουλεμένο με συρματερή τεχνική, στολισμένο με ποικιλόχρωμες γυάλινες πέτρες. Αποτελείται από μία σειρά συνεχόμενων πλακιδίων, των οποίων η επιφάνεια δίνει την αίσθηση μιας χρυσοπλεγμένης δαντέλας. Ο διάκοσμός τους στηρίζεται στη σύνθεση σχηματοποιημένων άνθινων θεμάτων με την επανάληψη βασικών στοιχείων, όπως είναι οι σπείρες, η έλικα και τα λεπτότατα επίθετα ρομβόσχημα ελάσματα. Χρωματιστές πέτρες σε κόκκινο και μπλε χρώμα και καμέο στολίζουνκαι παράλληλα φωτίζουν την επιφάνειά τους. Από τη βάση του γιορντανιού κρέμονται ψεύτικα φλουριά, ενώ από τη μέση της βάσης εξαρτάται ρομβόσχημο πλακίδιο συρματερής τεχνικής στολισμένο με πολύχρωμες πέτρες. Το κόσμημα στερεώνεται στο ρούχο με δύο μεταλλικές καρφίδες. Το γιορντάνι συναντάται να κοσμεί τη γυναικεία φορεσιά τηςΑττικής.

 Συλλογή Λύκειον των Ελληνίδων

---

 2η φωτογραφία

“καρφώμα”- καρφίτσα , ένωνε το τζάκο(αμάνικο γιλέκο)

Καρφίτσα κατασκευασμένη από έλληνες τεχνίτες με τη συρματερή τεχνική στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην καρφίτσα περιέχονται και χυτά μέρη (τα χεράκια), και εχει χρησιμοποιηθεί και η τεχνική της κοκκίδωσης.

Η καρφίτσα βρίσκεται στο μουσείο Ελληνικής Λαικής Τέχνης στην Πλάκα στην Αθήνα.