Οι Μαρκοπουλιώτες ήταν αναγκασμένοι να οδηγούν τα κάρα και να μεταφέρουν τα αγροτικά προϊόντα στην Αθήνα. Δεν είχαν όλα τα αγροτικά σπίτια άλογο. Η ιδιοκτησία και η συντήρηση αλόγου φανέρωνε ευμάρεια του αγροτικού νοικοκυριού.

Βρίσκουμε σε αρχείο του Δήμου το 1907 να υπάρχουν όλα και όλα 34 άλογα ποσοστό 20% περίπου των κατοίκων είχαν άλογο, οι υπόλοιποι ημίονο , γάιδαρο και οι πολύ φτωχοί τίποτα. Με το άλογο γινόταν η μεταφορά , γιατί ήταν μεγάλη η διαδρομή και πολύ το φορτίο.

Από αφηγήσεις και μαρτυρίες των γερόντων πληροφορήθηκα ότι σε ηλικία 10-15 χρόνων, φόρτωναν το κάρο με σανά και άχυρα και ξεκινούσαν για την Αθήνα, πάντα νύχτα. Συνεννοούντο δε να πηγαίνουν πολλοί μαζί από τον φόβο των ληστών. Ο δρόμος σκοτεινός , χωμάτινος και όλο λακκούβες , όταν πλησίαζαν στην Παιανία υπήρχε πυκνό δάσος, όπου σύχναζαν ληστές και τους περίμεναν επιστρέφοντας από την Αθήνα να τους πάρουν τα χρήματα.

Έτσι ξεκινούσαν δέκα κάρα μαζί, ο πρώτος οδηγούσε την πομπή, έδεναν τα ηνία του δεύτερου αλόγου με το πρώτο, και του τρίτου τα ηνία με το δεύτερο και έτσι βάδιζε η πομπή δίχως αγωνία μέχρι το πρώτο Χάνι (στου λαγού στην Παιανία συνήθως ήταν η πρώτη στάση). Γύρω στα μεσάνυχτα το χάνι είχε μεγάλη κίνηση , πολλά κάρα απ’ όλα τα Μεσόγεια λες και έδιναν ραντεβού την συγκεκριμένη ώρα. Τάιζαν τα άλογα, τα πότιζαν, έτρωγαν και οι ίδιοι, ξεκουραζόταν το άλογο και ο αγωγιάτης μία δύο ώρες και συνέχιζαν το ταξίδι προς την Αθήνα. Ό δρόμος και μετά το χάνι παρέμενε σε κακή κατάσταση στενός με λίγο χαλίκι και πολλές λακκούβες ,( η Λαυρίου ασφαλτοστρώθηκε το 1924-1925.)

Το γάλα το μετέφεραν στην Αθήνα με το τρένο (που λειτουργούσε από το 1885 )γιατί δεν άντεχε την πολύωρη ταλαιπωρία. Ενώ ο μούστος και το κρασί μεταφερόταν με τα κάρα.

Στην Αγ. Παρασκευή συναντούσαν λίγα εξοχικά σπίτια , ενώ στον Χολαργό υπήρχε πλήθος από ανεμόμυλους που με την βοήθεια του αέρα στριφογύριζαν τα πανιά τους και ανέβαζαν νερό από τα πηγάδια για να ποτίζουν τα περιβόλια τους. Πολλά περιβόλια υπήρχαν και στην περιοχή, όπου το νοσοκομείο «Σωτηρία».

Το πρωί έφθαναν στο μοναστηράκι και γέμιζε η πλατεία κάρα. Στάθμευαν στη συμβολή των οδών Ερμού και Αθηνάς, γι’ αυτό και το μέρος αυτό επί πολλά χρόνια λεγόταν «στις καρότσες». Εκεί παζάρευαν το φορτίο ,κανόνιζαν το ποσόν και τον τόπο παράδοσης. Συνήθως τα περισσότερα φορτία πήγαιναν στο Βοτανικό και στην Κολοκυνθού που είχαν βουστάσια και σε σπίτια πλουσίων Αθηναίων που είχαν άμαξες, αφού δεν υπήρχαν τότε παρά ελάχιστα αυτοκίνητα. Εκεί που ξεφόρτωναν ξεκουραζόντουσαν λίγο και ξεκίναγαν για το δρόμο της επιστροφής. Όταν αγοράσθηκαν τα πρώτα φορτηγά σταμάτησαν και τα δρομολόγια των κάρων.

Σοφία Γκλιάτη- Χασιώτη