Ο αργαλειός ήταν ένα από τα βασικά εργαλεία κάθε σπιτιού κατά το παρελθόν αφού μέσα στα καθήκοντα της κάθε νοικοκυράς, τόσο στα Μεσόγεια όσο και σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο, ήταν και η ύφανση των ρούχων της οικογενείας. Η ίδια ύφαινε στον αργαλειό επίσης τις φλοκάτες, τις μπατανίες, τις προκόβες, τα χράμια του αργαλειού, τις κουρελούδες και γενικά ότι υπήρχε σε κουβέρτα και σεντόνι στο νοικοκυριό.

Η καλή νοικοκυρά κάτεχε οπωσδήποτε και την τέχνη του αργαλειού ενώ η ανύπαντρη κοπέλα έδειχνε την εργατικότητα της δουλεύοντας τα προικιά της όλη μέρα. Μπορεί ο αργαλειός να ήταν σκλαβιά κι η ρόκα το σεργιάνι, όπως λέει το γνωστό δημοτικό τραγούδι, αλλά ο ήχος από το χτύπημα του αργαλειού που ακουγόταν έξω από τη ντεραυλή του σπιτιού, δήλωνε πως μέσα στο σπίτι υπήρχε μια προκομμένη νοικοκυρά που ύφαινε.

Ρέκε στρέκε αργαλίνε, τι μαρσσόβε γκιτονίνε, όλη μέρα στον αργαλειό, τη γειτονιά έχεις τρελλάνει, έλεγε ένα από τα τραγούδια του αργαλείου που υμνούσε την εργατικότητα της κόρης. Αργαλίε παλιοπούνε, αργαλειέ παλιοδουλειά, έλεγε ένα άλλο εξηγώντας πως σκλάβωνε την ανυφάντρα μέσα στο σπίτι όλη μέρα. Δεν ήταν λίγα τα αρβανίτικα τραγούδια που υμνούσαν την όμορφη κόρη που ύφαινε στον αργαλειό και τον πόθο που ξυπνούσε στις καρδιές των νέων.

Τ’ γιέσσα νιε ζογκ ι μπάρδε, τε τε ρίγια ντε μιτάρε, να ήμουν ένα άσπρο πουλί να καθόμουν στο μιτάρι του αργαλείου που υφαίνεις, έλεγε ένας χαρακτηριστικός στίχος. Ρέκε στρέκ σαΐτενε, τρι μασούρε ντίτενε, όλη μέρα χτυπάς τη σαΐτα και μόνο τρία μασούρια χνέμα ύφανες, έλεγε ένα άλλο κοροϊδεύοντας την ακαμάτρα.

Αργαλία ε ντρέδουρε, με διασίδιν μπλέδουρε, ο αργαλειός μπερδεύτηκε με το διασίδι μαζεύτηκε, αργαλί ντρέκε τε ρε, πω ντε σστρατι βέτεμ φλε, αργαλειό νέο έφτιαξες, αλλά στο κρεββάτι μόνη σου κοιμάσαι, δηλαδή ακόμα δεν παντρεύτηκες λέει το τραγούδι ως παραίνεση στη νέα που υφαίνει να διαλέξει γαμπρό.

Τσοπάνης Κωνσταντίνος