Κάθε χρόνο οι Μεσογείτες στις 28 Αυγούστου στόλιζαν τις σούστες με χρωματιστά καραμελωτά και ξεκινούσαν για την γιορτή και το πανηγύρι του ΑγίουΙωάννη του Προδρόμου. Γιόρταζαν τον αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννη στις 29 Αυγούστου, αλλά από την παραμονή έπρεπε να βρίσκονται εκεί.

Η Βυζαντινή «μονή του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού» ή «μονή των Φιλοσόφων» κτίσμα του 10ου ή 12ου αιώνα, βρίσκεται στη βορειότερη πλευρά του Υμηττού, στο πλάτωμα ενός λόφου που εποπτεύει την Αθήνα και τα Μεσόγεια. Το γενικό πρόσταγμα το είχαν οι κάτοικοι της Παιανίας. Στις παλαιότερες εποχές, από τις 20 Αυγούστου, , οι πρόεδροι της Κοινότητας, μαζί με τους επιτρόπους, βρίσκονταν σε ζωηρή κίνηση.

 (1926 Προσκυνητές Μαρκοπουλιώτες στον Αγ. Γιάννη τον Κυνηγό)

Μάζευαν τους κατοίκους, που πρόθυμα και εθελοντικά είχαν προσφερθεί, κι επισκεύαζαν με τις αξίνες και τα τσαπιά τον χωματόδρομο που οδηγούσε στην εκκλησία. Την παραμονή της γιορτής πετούσαν τις πέτρες, με φτυάρια γέμιζαν τις λακκούβες, σκούπιζαν τον δρόμο με πρόχειρες σκούπες και κατάβρεχαν με νερό που κουβαλούσαν τα κάρα. Ο δρόμος αυτός ήταν ο μοναδικός που οδηγούσε στη μονή. Ο δυτικός, από την Αγία Παρασκευή ήταν, μέχρι το 1936 τουλάχιστον, μονοπάτι. Από το μεσημέρι της παραμονής, ο δημόσιος δρόμος του Σταυρού-Παιανίας παρουσίαζε μεγάλη κίνηση. Πυκνές ομάδες προσκυνητών ή μοναχικές γριούλες, με τα παπούτσια στο χέρι, πορεύονταν πεζοί τον χωματόδρομο (ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε το 1926) συνήθως αμίλητοι, νηστικοί, με ένα κεράκι στο χέρι. Ήταν το τάμα. Μαζί με τους πεζούς, ένα πλήθος γαϊδουράκια με τους επιβάτες καθώς και κάρα με οικογένειες, πεθερικά με τις νύφες τους και με το γιο τους για οδηγό, πήγαιναν, από νωρίς τ’ απόγευμα στην εκκλησία.

Μετά τον εσπερινό και την ακολουθία, (μου διηγείτο ο παππούς μου) παρατεινόταν με κατάνυξη μέχρι τα μεσάνυχτα η λειτουργία, το πλήθος των εκκλησιαζόμενων συνέχιζε την αυστηρή του νηστεία. Λίγο ψωμί, ελιές νερό, και ύστερα οι μεν γεροντότεροι πήγαιναν για ύπνο. Οι δε νεότεροι χόρευαν με νταούλια και πίπιζες. . . . . Και μόλις ρόδιζε ή αυγή, το σήμαντρο καλούσε πάλι τους πιστούς. Μετά την απόλυση, φαγητό και ύπνος. Το απόγευμα συνεχιζόταν το πρόγραμμα της προηγούμενης μέρας. Με ευκοσμία και με ευλάβεια. Με κατάνυξη και με χαρά, με χορό και με τραγούδια. Αυτό ήταν το πανηγύρι του Άη Γιάννη του Κυνηγού.

Οι αρχαίοι έλεγαν τον Υμηττό «ευβότανο και μελισσόβοτο». Επομένως δεν ήταν μόνο το πανηγύρι του Αγ. Ιωάννου που τους παρότρυνε να ανεβούν στον Υμηττό, αλλά και η ενασχόληση με τα μελίσσια , περίφημο το μέλι του Υμηττού. Πλούσιο σε αρωματικά χόρτα και βότανα το βουνό, πώς να μην έφτιαχνε το ωραιότερο μέλι;

(1928 Μαρκοπουλιώτες προσκυνητές στην μονή του Αγ. Ιωάννη του κυνηγού. Από το αρχείο της Θ. Σκοπελίτη)

Ο Δημήτρης Καμπούρογλου περπατώντας και ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της φύσης και του τοπίου, συνάντησε έναν χωρικό Λιοπεσιώτη, ξαπλωμένο το απομεσήμερο σ’ ένα ξέφωτο.

-Ώρα καλή παππού.

-Καλώς τον στρατοκόπο.

-Για καλά σε βλέπω ξαπλώθηκες εδώ στο προσήλιο, ας κλαίει που τάχει.

-Και τι ανάγκη έχω εγώ; Εγώ είμαι βασιλιάς! Η βασίλισσά μου είναι πιο κάτω.

-Βασιλιάς εεεεε!!!!!

-Ναι χιλιάδες μαμούνια δουλεύουν για μένα αυτή την ώρα που μιλάμε. Τα ‘χω στείλει στον κάμπο και στο βουνό. Λοιπόν είμαι ή δεν είμαι Βασιλιάς;;;;;-

-Προσκυνώ Μεγαλειότατε.. Είπε ο Καμπούρογλου και συνέχισε το οδοιπορικό του στον Υμηττό.

Σοφία Γκλιάτη – Χασιώτη