Αποκλειστική συνέντευξη Βάσω Αλλαγιάννη στο marko.gr

Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρόπουλο

Είναι συνθέτης, στιχουργός, ανήσυχο πνεύμα, υπερήφανη ως Αρβανίτισσα με καταγωγή από Μαρκόπουλο και μεγαλωμένη στο Πόρτο Ράφτη (Δρίβλια) μίας άλλης εποχής, μα και κοσμοπολίτισσα, με κοινωνικούς στοχασμούς και καθημερινούς κοινωνικούς και προσωπικούς προβληματισμούς! Ο λόγος για την Βάσω Αλλαγιάννη, η οποία δέχθηκε να μας μιλήσει σε μία συνέντευξη που αποτελεί –παραδόξως- την πρώτη της σε επικοινωνιακό μέσο του Μαρκοπούλου! Και βέβαια είναι παράδοξο, αποδεικνύοντας πως οι νέες γενιές –για διάφορους λόγους- δεν ανακαλύπτουν πάντα τα πολιτισμικά διαμάντια που βρίσκονται γύρω τους, ακόμη και δίπλα τους!

Ποιος δεν έχει τραγουδήσει το «Αχ Ελλάδα» ή το «Υδροχόος», σε στίχους Μανώλη Ρασούλη με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου; Τραγούδια που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν γενιές νέων. Ωστόσο το όνομα της Βάσως Αλλαγιάννη δεν κατέχει την αναγνωρισιμότητα που του αρμόζει, στον ίδιο τον τόπο καταγωγής της! Αυτό ήταν και η αφορμή για την συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω. Η ανάγκη να γνωρίσει η νεολαία μας και δη του Μαρκοπούλου και του Πόρτο Ράφτη, μία προσωπικότητα σαν και αυτή της Βάσως Αλλαγιάννη, την αξία της οποίας αν αναγνώριζε η επίσημη Πολιτεία θα έπρεπε να την τιμά κάθε χρόνο για την προσφορά της!

Και κλείνω τον πρόλογο με τα λόγια του μεγάλου Μανώλη Ρασούλη, που ήταν αυτός που ανακάλυψε την Βάσω Αλλαγιάννη κάποτε στο Πόρτο Ράφτη και συνέδεσε το όνομά του με το δικό της, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο:

«…σαν μικρή θύελλα, σαν σπάνιο ζωικό ένστικτο, σαν εύθραυστη κινέζικη πορσελάνη, σαν το αγριοκάτσικο του Πόρτο Ράφτη, σαν την κόρη του Τάκη του ψαρά, σαν την κόρη της Γιωργίας, σαν τη μαμά της Πηγής, σαν αυτή που μ’ αγάπησε και με ξαναγάπησε, τη χρυσοχέρα, την πονεμένη, την αυτοπροδομένη, την ρεμπέτισσα».

«Στο Πόρτο Ράφτη, στο σχολείο που είχε παραχωρήσει η δασκάλα μας η Άννα Σωτηρίου. Αυτόν τον καιρό έλειπε και είχαμε δασκάλα την φίλη της Ολυμπία, δεν θυμάμαι επίθετο. Εγώ είμαι τρίτη από αριστερά με το φιόγκο στο κεφάλι, η διπλανή μου με το άσπρο φόρεμα είναι η Νίκη Νικολάου η καλύτερη φίλη μου τότε, ακόμα την ψάχνω! Από την άλλη μου πλευρά είναι η Λυγερή, δεν θυμάμαι επίθετο, και μετά είναι ο Γέγος έτσι τον φωνάζαμε αυτόν με το επίθετο του. Τα άλλα παιδιά δεν τα θυμάμαι. Το σχολείο ήτανε μικτό, εννοώ διάφορες ηλικίες, γιατί υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν πάει καθόλου σχολείο λόγω κατοχής…»

Πως ήταν η ζωή σας σαν μικρό παιδί στο Πόρτο-Ράφτη;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα το σπίτι μου ήταν σχεδόν πάνω στο κύμα! Και το σχολείο μου… ένα μικρό σπιτάκι που την αυλή του την έβρεχε κι αυτήν το κύμα! Παραχώρηση της υπέροχης Δασκάλας μας της Άννας Σωτηρίου! Δέκα σπίτια όλα κι όλα, ένα μικρό μπακάλικο, δύο βοσκοί, τέσσερις ψαράδες, τρεις ψαροταβέρνες – η μία ήταν της μαμάς μου της Γεωργίας Αλλαγιάννη – δίχως ρεύμα και λεωφορείο, επτά χιλιόμετρα χωματόδρομος για το Μαρκόπουλο…

«Εγώ και ο πολύ αγαπημένος μου φίλος Σωτήρης Ντούνης, κάτω από το σπίτι μου στο λιμανάκι μας»

Ποια είναι η πιο γλυκιά σας ανάμνηση εκείνης της περιόδου;

Όταν πήγαινα στους ψαράδες που μπάλωναν τα δίχτυα τους μπροστά στο σπίτι μου και καθόμουνα με τις ώρες μαζί τους κι εκείνοι μου έλεγαν φανταστικές ιστορίες για γοργόνες και δελφίνια που τους μιλούσαν για κρυμμένα μυστικά του βυθού…για παλάτια και πόλεις μαγικές που ζούσαν εκεί γοργόνες δελφίνια και άλλα ξωτικά πλάσματα. Μαγικές στιγμές…τους άκουγα, τους πίστευα και ζούσα τη φαντασία τους! Οι δυο ψαράδες, ο Κυρ Αλέκος και ο Κυρ Νίκος Παπαγεωργίου, ήταν αδέρφια και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο στις φανταστικές ιστορίες τους. Αυτό με έκανε να τους πιστεύω ακόμα πιο πολύ…και να τους θαυμάζω!
Αργότερα είχα και εγώ μια μικρή βαρκούλα και πήγαινα για ψάρεμα στην ακροθαλασσιά και πυροφάνι τα βραδάκια αλλά δεν συνάντησα ποτέ καμιά γοργόνα… Φαίνεται ότι έπρεπε να ταξιδέψω μακριά στα βαθιά νερά για να μου αποκαλυφθούν τα κρυμμένα μυστικά…!

Υπάρχουν φιλίες που σας συνδέουν ακόμα με το Μαρκόπουλο;

Όχι πια. Κάποιες αναμνήσεις μόνο από τα παλιά…
Έφυγα στα τριάντα μου και ήρθα στην Αθήνα και εκτός του ότι ασχολήθηκα με τις σπουδές μου στη μουσική, για τριάντα χρόνια ταξίδεψα στο εξωτερικό και σχεδόν ζούσα το μισό χρόνο εκτός Ελλάδας.

Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στο Μαρκόπουλο και τι είναι αυτό που θα θέλατε να αλλάξετε ή να βελτιώσετε;

Το Μαρκόπουλο ήτανε πάντα πνευματικά και κοινωνικά το πιο εξελιγμένο χωριό από όλα τα γύρω χωριά! Είχε την δική του κουλτούρα! Πιστεύω ότι την έχει ακόμα. Δεν γνωρίζω σε τι χρειάζεται βελτίωση ή αλλαγή γιατί δεν ζω εκεί και δεν ξέρω τα εσωτερικά του προβλήματα. Αυτό που μπορώ να πω είναι να υποστηρίζει πάντα την πρωτοπόρα πολιτισμική του αντίληψη, και να δημιουργεί πάντα συνθήκες πολιτισμού για τους νέους.

«Είμαστε ΣΤ’ Δημοτικού, φοράμε στολές και έχουμε επιστρέψει από το Μαρκόπουλο που μαζί με τα παιδιά του Μαρκοπούλου χορέψαμε στην πλατεία, σε κάποια επετειακή γιορτή όλοι με στολές. Από αριστερά, η αδερφή μου Βαγγελίτσα, από πάνω της ο Ζαχαρίας, δίπλα της εγώ, το αγόρι με τα γυαλιά δεν το θυμάμαι καθόλου, δίπλα του δεν τη θυμάμαι και τελευταία η Λέτα που είμαστε και φίλες. Δυστυχώς δεν θυμάμαι επίθετα, ίσως γιατί τότε δεν φωνάζαμε τα παιδιά με το επίθετο τους!»

Υπάρχει επιρροή της καταγωγής σας πάνω στις καλλιτεχνικές σας δημιουργίες;

Σαφώς υπάρχει επιρροή! Πολλοί λένε ότι τα τραγούδια μου έχουν λυρισμό, κάτι από θάλασσα, και άλλοι λένε ότι έχουν κάτι περήφανο, ας πούμε όπως τα αρβανίτικα τραγούδια, ιδιαίτερα αυτά που έχω γράψει σε χορευτικό ρυθμό. Θυμάμαι τον παιδικό ενθουσιασμό και την συγκίνηση μου όταν χορεύαμε, μαθήτριες, όλα τα κορίτσια στην πλατεία του Μαρκοπούλου, ντυμένες με αρβανίτικες στολές, σιγκούνια και φλουριά, όλες πιασμένες χέρι -χέρι! Επίσης θυμάμαι τα κύματα να σκάνε στα βράχια κάτω από το σπίτι μας τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες και την θάλασσα να αλλάζει κάθε στιγμή χρώματα μαγικά! Είμαι οι εμπειρίες μου και βεβαίως εκφράζομαι μέσα από αυτές!

Πως αντιλαμβάνεστε τον αρβανίτικο πολιτισμό, τις παραδόσεις, τη γλώσσα κτλ.;

Γνωρίζω λίγα πράγματα από τον αρβανίτικο πολιτισμό. Αλλά η προγιαγιά μου ήταν Αρβανίτισσα και δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά. Ερχότανε και έμενε στο σπίτι μας δύο τρεις μήνες τα καλοκαίρια. Αγύριστο κεφάλι, πεισματάρα περήφανη και ξεροκέφαλη. Από εκείνη έμαθα λίγα αρβανίτικα, μικρό παιδί, κι εγώ της έμαθα ελληνικά! Έτσι μπορέσαμε σιγά σιγά να μιλάμε και να μου λέει ιστορίες για τους αρβανίτες της εποχής της. Από εκείνη άκουσα αρβανίτικα τραγούδια. Τραγουδούσε πολύ όμορφα! Ήτανε από την οικογένεια Πετούρη και ο προπάππος μου ήτανε Αλλαγιάννης, γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στο Μαρκόπουλο στα 108 της χρόνια, χωρίς να χάσει την περηφάνια της και το πείσμα της ποτέ!

Η Βάσω Αλλαγιάννη με παραδοσιακή αρβανίτικη φορεσιά

Έχουμε μόλις βγει από μία εκλογική διαδικασία, σε Δήμους, Περιφέρειες και Ευρωβουλή, ενώ έπονται οι εθνικές εκλογές. Πιστεύετε η Πολιτική σήμερα μπορεί να δώσει διέξοδο στην Κοινωνία, όπως ακριβώς ο πολιτισμός δίνει διέξοδο στο Πνεύμα και τη Ψυχή;

Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ την πολιτική να παράγει πολιτισμό όπως και θα έπρεπε. Αυτό είναι το ζητούμενο! Για να συμβεί πολιτισμός σε μία χώρα, πρώτα χρειάζεται Παιδεία και μετά τα οφέλη έρχονται στην κοινωνία. Ο Πλάτωνας είπε ότι για να αποκτήσει μια χώρα συνείδηση και ευημερία πρέπει να την κυβερνάνε Σοφοί… Τότε υπήρχαν! Τώρα, όταν υπάρχει κοινωνικό αδιέξοδο, δεν ξέρω κανέναν ταχυδακτυλουργό να κάνει τα μαγικά του και να αλλάξει με μιας τις συνθήκες…

Έχετε μαθητεύσει δίπλα στον μεγάλο Ινδό φιλόσοφο και πνευματικό δάσκαλο OSHO. Πως προέκυψε αυτό και πόσο σας βοήθησε ή σας «άλλαξε» σαν οντότητα;

Ο Osho είναι ένας παγκόσμιος φωτισμένος σύγχρονος Δάσκαλος που δίδαξε συνείδηση αυτογνωσία αυτοσεβασμό ελευθερία διαλογισμό…
Μέσα από τις εσωτερικές μου αναζητήσεις και μέσα από την ανάγκη μου να γνωρίσω τον εαυτό μου, με οδήγησε ο δρόμος μου στον Osho. Είχα μάθει για εκείνον και διαβάζοντας δύο βιβλία με ομιλίες του που είχε εκδώσει το 1971 η Κάθρην Βενιζέλου μαθήτρια του, με την επιμέλεια του “Λυμπέρη” το μοναδικό τότε βιβλιοπωλείο στο Μαρκόπουλο, όπου και μπορούσες να τα βρεις… Είχα συγκλονιστεί! Αποφάσισα ότι έπρεπε να τον γνωρίσω γιατί εκείνος ήτανε ο Δάσκαλος που έψαχνα! Τον συνάντησα μετά από επτά χρόνια και έγινα μαθήτρια του για πάντα.

Ο Osho τότε είχε ιδρύσει στην Πούνα τις Ινδίας το Osho international Multiversity με δεκατρείς ακαδημίες που φοιτούσαν χιλιάδες μαθητές απ’ όλο τον κόσμο και που μπορούσες να σπουδάσεις ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, ολιστικά θεραπευτικά συστήματα, διαλογισμό, ζωγραφική, μουσική, και πολλά άλλα, μέσα σε μοναδικές συνθήκες και παράλληλα να παίρνεις μέρος σε θεραπευτικά γκρουπ και να παρακολουθείς καθημερινά τις ομιλίες του! Η μαθητεία μου κοντά στον Osho δεν με βοήθησε απλά, δεν με άλλαξε απλά, αναγεννήθηκα πνευματικά και ψυχικά σε καινούργια βάση!

Έχετε συνδέσει το όνομά σας με αυτά των Ρασούλη και Παπάζογλου, ιδιαίτερα στη συνείδηση του μέσου Έλληνα που σας αγάπησε μέσω των έργων σας όπως «Χαράτσι», «Σύνεργα» και «Στο Λυκαβηττό», όπου το «Αχ Ελλάδα» αποτελεί ίσως το πιο τραγουδημένο έργο σας! Γιατί θα λέγατε «Αχ Ελλάδα» σήμερα;

Για τον ίδιο λόγο που το είπα και το 1981, δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, τα ίδια ανεκπλήρωτα αιτήματα…
Ψεύτικες υποσχέσεις, αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας για το καλό της και για την ευημερία του λαού της.
Και όπως λέμε και στον “Υδροχόο” “Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν κι εμένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν”.

Η Βάσω Αλλαγιάννη με τον Μανώλη Ρασούλη

Έχω γράψει και ένα άλλο τραγούδι με δικούς μου στίχους και μουσική που το είπε και αυτό ο Παπάζογλου, μιλάει για την αγάπη, την αγωνία και την ελπίδα για αυτόν τον τόπο.

“Η Αγάπη η δική μου”
Η αγάπη η δική μου έχει φύκια για μαλλιά,
τη ζωγράφισαν εκείνοι που ‘χουν πάει μακριά,
ταξιδέψαν με καράβια κι ανοιχτήκαν στα βαθιά…
Δεν τη λένε Περσεφόνη, δεν τη λένε Καλυψώ,
έχει στα μαλλιά της σκόνη κι αλυσίδα στο λαιμό,
κι όλο πρόσωπα αλλάζει για να μην την βαρεθώ…
Έχει φόρεμα γαλάζιο κι άσπρους κρίνους στα μαλλιά,
έχει την καρδιά θλιμμένη και στα χείλη της φωτιά,
έχει μαύρα μάτια πλάνα κι όλο κάνει πως ξεχνά…
Δεν τη λένε Κατερίνα , δεν τη λένε Ελενιώ,
έχει στα μαλλιά της κρίνα και ελπίδα στο λαιμό,
και απ’ Ανατολή ως τη Δύση ψάχνω χρόνια να τη βρω…

Τελευταία ασχοληθήκατε αποκλειστικά με την σύνθεση μελωδιών και έργων χωρίς στίχους (εκτός δύο κομματιών), στον δίσκο «Svarno». Λειτούργησε εξαγνιστικά αυτός ο δίσκος;

Αυτός ο δίσκος έγινε το 2004 και ήτανε για μένα ένας τρόπος μια ανάγκη να χρωματίσω με συναισθήματα την μουσική μου δίχως την Βοήθεια του στίχου που συνήθως τα λέει όλα. Στην Ελλάδα κυριαρχεί ο στίχος, που κλέβει την παράσταση στα τραγούδια. Δεν είναι άσχημο αυτό, γιατί έτσι κάποιος μπορεί να τραγουδήσει, να εκφραστεί και να διαδώσει τα συναισθήματα και τα μηνύματα που έχει ο λόγος. Η Ορχηστρική μουσική είναι πιο μοναχική…

Πιστεύετε πως εκφράσατε συναισθήματα που δεν είχατε εκφράσει με τους στίχους σας προηγουμένως;

Όχι δεν θα το έλεγα, απλά εκφράστηκα με διαφορετικό τρόπο. Μου αρέσει να γράφω τραγούδια και πριν και μετά από αυτόν τον ορχηστρικό δίσκο έκανα πολλά τραγούδια, διάφορους δίσκους και συνεργασίες, με Μανώλη Λιδάκη, Γιούλη Τσίρου, Άννα Ζήση, την Πίτσα Παπαδοπούλου, Σταύρο Λογαρίδη, Δημήτρη Μπάση, την Χάρις Αλεξίου, Γλυκερία, με τον Βασίλη Λέκκα, Σαββέρια Μαργιολά, Ελένη Ανδρέου και συνεχίζω με τραγούδια…

Ποιοι Έλληνες ή ξένοι δημιουργοί σας έχουν εμπνεύσει ή σας εμπνέουν ακόμη;

Ο Μάνος Λοϊζος που ήταν φίλος μου και δάσκαλος μου, που ήταν και ο πρώτος που με προέτρεψε να ασχοληθώ με την σύνθεση όταν άκουσε το πρώτο τραγούδι που είχα γράψει το “Γλάρο” μαθήτρια μουσικής ακόμα, ο Νότης Μαυρουδής, που είχα την τύχη να είναι δάσκαλος μου στην κλασική μουσική.
Στιχουργικά βεβαίως και όχι μόνο ο εμπνευστής μου ήταν και είναι ο Μανώλης Ρασούλης που κάναμε μαζί καλά τραγούδια που αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο…Η συνάντηση μας ήταν θα έλεγα μια μεγάλη πνευματική ανταλλαγή που μας οδήγησε σε πολλά δημιουργικά μονοπάτια. Εκδώσαμε μαζί το περιοδικό “Αυγό” το 1978 με κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά θέματα, κάναμε τραγούδια, συναυλίες σε βουνά και θάλασσες…και τι δεν κάναμε..! Ήταν μια μεγάλη και πολύ δημιουργική εποχή στη ζωή μου!
Θαυμάζω και εμπνέομαι από διάφορους σπουδαίους δημιουργούς όπως τον Τσιτσάνη, τον Άκη Πάνου, η Loreena Mac Kennitt, τον Sting και άλλους…

Συναυλία της Βάσως Αλλαγιάννη στο θέατρο Μπάντμιντον «Μία αγκαλιά τραγούδια»

Ποια είναι η πιο υψηλή σας Αξία;

Η Αγάπη, η Αυτογνωσία, η Συνείδηση.

Ποιος είναι ο στίχος που αντιπροσωπεύει καλλίτερα την Βάσω Αλλαγιάννη;

“Ο Γλάρος” μου που είναι και το πρώτο τραγούδι που έγραψα και το τραγούδησε πολύ αργότερα ο Μανώλης Λιδάκης στον πρώτο μας δίσκο.

Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα προς τους νέους σήμερα;

Να υποστηρίζουν τα όνειρα τους, να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, να αγαπάνε την δημιουργία.

Ποιο το ανεκπλήρωτο όνειρό σας;

Δεν βρίσκω κάτι να πω… Είμαι τυχερή γιατί έχω πολλά βιώματα και εμπειρίες στη ζωή μου και γιατί το «θέλω» μου και το «κάνω» μου, τις περισσότερες φορές δεν είχαν καμία απόσταση μεταξύ τους. Θέλω να είμαι καλά και να συνεχίζω να κάνω ότι κάνω!

Πάνω σε τι δουλεύετε αυτόν τον καιρό ;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για τώρα…
Έχω γράψει αρκετούς στίχους και είμαι έτοιμη να δουλέψω με την μουσική τους αυτόν τον καιρό, έτσι ώστε να έχω καλά καινούργια τραγούδια!