Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνος καταφθάνει στην Ελλάδα ο Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης προκειμένου να εκμεταλλευθεί τις αρχαίες σκωριές του Λαυρείου. Την εποχή εκείνη ο τελευταίος οικισμός των Μεσογείων προς τη Λαυρεωτική και το Σούνιο είναι το άρβανιτοχώρι της Κερατιάς στο οποίο ανήκει και ολόκληρη η περιοχή. Ο Κόντε Σερπιέρης, όπως τον αποκαλούσαν οι Αρβανίτες, έρχεται σε συνεννόηση με τον τότε Δήμαρχο της περιοχής που ήταν συνάμα και παπάς της Κερατιάς, με σκοπό να αγοράσει μερικές δεκάδες στρέμματα και να αρχίσει τις εξορύξεις.

Οι πολύ συντηρητικοί Αρβανίτες κάτοικοι δεν βλέπουν με καλό μάτι τις εξελίξεις. Ο παπά Θανάσης όμως αποφασίζει να πουλήσει στον Κόντε Σερπιέρη παρά την αντίθετη γνώμη του χωριού. Ένα βράδυ τον ειδοποιούν ότι “έσβησε το ασβεστοκάμινο του στα Βελατούρια” στο Θορικό. Η παπαδιά σαν από ένστικτο κινούμενη τον παρακαλά: “Τe μος βέσς πρίφτ!” Αλλά ο παπάς ζεύει τη φοράδα στη σούστα και φεύγει μές τη νύχτα να προλάβει να ξανανάψει το καμίνι μην χάσει την ασβέστη. Στις ερημιές της Πλάκας – Κερατέας συναντά το μοιραίο.

Η φοράδα τον φέρνει στο σπίτι σκοτωμένο επάνω στη σούστα. Ήταν χτυπημένος μέχρι θανάτου με τσουβαλάκια γεμάτα άμμο. Στη δίκη που ακολούθησε δεν βρέθηκε ένοχος αφού σύσσωμο το χωριό δήλωσε πως δεν είχε δει, ούτε είχε ακούσει τίποτε. Ένα βαϊτίμι που ακούστηκε, χρόνια μετά, από τον τυφλό Μήτρο Ρούσση με την πίπεζα στη γιορτή του Σσι Μελιέτη στο Μπιζάνι, διεκτραγώδησε το τέλος του παπά Θανάση του Κερατιώτη που πήγε κόντρα στο χωριό. Το ερμηνεύει ο μοναδικός Βάρδος του Δημοτικού μας τραγουδιού, Παναγιώτης Λάλεζας!

Τσοπάνης Κωνσταντίνος