Το Μαρκόπουλο ήταν και είναι εγκαταστημένο σε ευλογημένο τόπο ,σε εύφορο κάμπο που έφερνε πλούσια σοδειά, εξαιρετικό κλίμα και γειτνίαση με τη θάλασσα του Πόρτο-Ράφτη, Μετά τον θερισμό των σπαρτών, τέλος Ιουλίου, σχεδόν τελείωναν και οι αγροτικές δουλειές στο Μαρκόπουλο.

Οι περισσότερες οικογένειες είχαν ήδη εγκατασταθεί στο Πόρτο- Ράφτη. Όσοι έμεναν στο Μαρκόπουλο πήγαιναν μια βόλτα με το γαϊδουράκι τους να κόψουν κανένα πρώιμο σταφύλι, ή πότιζαν το περιβολάκι της αυλής τους.

Για να παραθερίσουν όμως δεν ήταν απαραίτητο να έχουν κάποιο κτήμα ή εξοχικό σπίτι, μια καλύβα στην παραλία, οι καλύβες η μία κοντά στην άλλη από την Αγία Μαρίνα έως το Αυλάκι,( άλλες καλύβες στηνόντουσαν στην περιοχή Βουρλέζα και άλλες στο Ζίκι). Ένας κτιστός φούρνος για τα φαγητά των οικογενειών και ένας λάκκος μέσα στην άμμο με μία σιδεροστιά εξυπηρετούσε το μαγείρεμα, ενώ λίγο μακρύτερα έστηναν αυτοσχέδιες τουαλέτες για τις ανάγκες των οικογενειών τους.

(Αρχείο Θεοφανώ Σκοπελίτη)

Η θάλασσα πεντακάθαρη, διέκρινες και το παραμικρό κοχύλι, όλων των ειδών τα ψάρια και θαλάμια χταποδιών ακόμα. Τα βραχάκια στην ακτή γεμάτα καβούρια και πεταλίδες. Τα παιδιά από την ανατολή του ηλίου ψάρευαν με αυτοσχέδια είδη ψαρικής, όπως «κιούρτο», απόχες. Το βράδυ όμως έβγαιναν για πυροφάνι οι μεγάλοι, με σηκωμένα τα παντελόνια και στο χέρι το καμάκι σαν τον Ποσειδώνα.Αν δεν κατάφερναν καλή ψαριά το βράδυ, το πρωί περνούσαν ξυπόλυτοι με γυρισμένα τα μπατζάκια οι επαγγελματίες ψαράδες με τα πανέρια στο κεφάλι διαλαλώντας το εμπόρευμά τους που μόλις είχαν ξεψαρίσει.

(Αρχείο Θεοφανώ Σκοπελίτη)

Το κύμα κτυπούσε ρυθμικά τα βότσαλα της ακτής και μύριζες τη φρεσκάδα της θάλασσας. Ο δρόμος χωμάτινος έφθανε μέχρι το Αυλάκι και χώριζε την παραλία από τα μποστάνια. Το νερό το έβρισκαν στο ένα μέτρο και μ’ ένα κουβά πότιζαν το μποστάνι. Tι ζαχαρωμένες ντομάτες ήταν αυτές! Και ένα αυτοφυές φυτό της περιοχής η «αλμύρα» έφτιαχνε την πιο όμορφη βραστή σαλάτα. Ψάρια φρέσκα, ψωμί μοσχοβολιστό, γεμιστά από το υπαίθριο χτιστό φουρνάκι, ντομάτες και χορταρικά από το μποστάνι, ήσουν πραγματικά στον κήπο της Εδέμ. Πεπόνια ,σύκα ,σταφύλια, καρπούζια όλα είχαν αρώματα, χρώματα και γεύσεις.

Μετά το μπάνιο μαζευόταν η οικογένεια για φαγητό, ενώ το βράδυ που έπεφτε το αεράκι, έβγαζαν έξω από την καλύβα το τραπέζι και τις καρέκλες και έτρωγαν το βραδινό τους. Λάμπες Λουξ φώτιζαν τις παρέες που διασκέδαζαν με ανέκδοτα, τραγούδια ,παιχνίδια (το μπουκάλι, το λουρί της μάνας, το σπασμένο τηλέφωνο) οι γεροντότεροι διηγούντο ιστορίες για «αερικά», «βιτόρες», και ιστορίες από τα παλιά. Μετά από το 1955-60 άρχισαν να λιγοστεύουν οι καλύβες, τα χωράφια έγιναν οικόπεδα και άλλαξε η ζωή των κατοίκων. Παρ’ όλα αυτά αναπολούμε τα περασμένα χρόνια και τα νοσταλγούμε.

Οι οικογένειες που έμεναν στο Μαρκόπουλο δεν περνούσαν και άσχημα , ο βραδινός ύπνος γινόταν κάτω από τ’ άστρα, κατάβρεχαν τις χωμάτινες αυλές, (αφού το μπετόν δεν είχε ακόμα καλύψει τα πάντα) και έβγαζαν έξω τα κρεβάτια. Το γιασεμί και το αιγόκλημα έκαναν την ατμόσφαιρα να ευωδιάζει. Τι ονειρεμένες βραδιές, δίχως κουνούπια (ίσως οι πολλές νυχτερίδες που πετούσαν όλη νύχτα να τα εξαφάνιζαν). Δεν άκουγες κανένα θόρυβο, παρά μόνο κανέναν μεθυσμένο να σιγοτραγουδάει πηγαίνοντας για το σπίτι του, το πρωινό ξύπνημα γινόταν με τα κοκόρια της αυλής ή του γείτονα.

Αναμνήσεις από τα παλιά χρόνια.

Σοφία Γκλιάτη- Χασιώτη