Ένα πολύ γνωστό και πολύ αγαπημένο στα Μεσόγεια, αρβανίτικο τραγούδι, σε ερμηνεία του μεγάλου Γιώργου Παπασιδέρη, σε προπολεμική ηχογράφηση.

Ο νέος εξομολογείται τον πόθο του για μια κόρη, μια αρχόντισσα, που έρχεται στο πηγάδι συχνά για να πάρει νερό κι όσες φορές τη βλέπει εκείνος, τόσο πιο πολύ αρρωσταίνει από τον έρωτα του για κείνην. Στέλνει λοιπόν τη γριά προξενήτρα να μάθει ποια είναι η κοπέλα και να τη ζητήσει από τους δικούς της για να την κάνει γυναίκα του.

Εκείνη πηγαίνει να κάνει τα προξενιά και σαν πολύπειρη που είναι φροντίζει να συναντήσει πρώτα τη βάιζε ώστε να δει κι εκείνη τι μέρος του λόγου είναι και να κρίνει αν αξίζει για τον γαμπρό. Τη ρωτά λοιπόν ποιοί είναι οι γονείς της και πόσα αδέρφια έχει. Πρόκειται για μια κοινή κι αθώα ερώτηση. Ωστόσο η βάιζα, πιστή στους πολύ αυστηρούς αρβανίτικους κανόνες ηθικής της εποχής της κι υποψιασμένη για το τι γυρεύει η πλιάκα, την παραπέμπει αμέσως στη μάνα της. Η μάνα μου είναι στο σπίτι, της λέει, έλα μια μέρα να τη βρεις και να της τα πεις η ίδια. Ούτως ή άλλως οι γονείς της θα αποφασίσουν για τον γάμο και σε αυτούς πρέπει η γρια προξενήτρα να εξασκήσει όλη την τέχνη της ώστε να τους πείσει.

Πρόκειται για ένα ακόμα ηθογραφικό τραγούδι εποχής που περιγράφει έναν κόσμο τελείως παρωχημένο πλέον. Στο κλαρίνο είναι ο περίφημος Κώστας Γιαούζος, Αρβανίτης από το Μαρτίνο που άφησε όνομα ως μουσικός, ενώ η φωνή του Παπασιδέρη, όσο κι αν έχει αλλοιωθεί ο δίσκος από τον χρόνο, αποδίδει το τραγούδι σε γνήσια τόσκικη διάλεκτο, αυτή που μιλούσαν τα Μεσόγεια, η Κούλουρη, η Ύδρα, οι Σπέτες, το Αγκίστρι κλπ. “στη γλώσσα την πιο γλυκειά, την πιο όμορφη, για όσους την κατέχουν”.

Κωνσταντίνος Τσοπάνης