Του Πέτρου Ἰ. Νικολοῦ, Φοιτητὴ Νομικῆς ΕΚΠΑ

Στὶς 9 Ὀκτωβρίου 1944, τὸ Κορωπί μας ἔλαχε ἡ μοίρα νὰ γνωρίσει μία ἀπὸ τὶς πιὸ φρικώδεις, ὀδυνηρὲς καὶ βάναυσες ἐκδικητικὲς ἐπιθέσεις τῶν γερμανικῶν δυνάμεων κατοχῆς κατὰ τὸ πέρας τοῦ τελευταίου μεγάλου παγκοσμίου Πολέμου. Ἡ μαίνουσα ναζιστικὴ ἀγριότητα ἀφῄρεσε ἀνηλεῶς τὶς ζωὲς 47 ἀμάχων κατοίκων, βεβήλωσε 401 οἰκίες ντόπιων, ἐδῄωσε περισσότερες ἀπὸ 60 ἰδιωτικὲς περιουσίες καὶ πυρπόλησε κατὰ κράτος τὸ χωριό, καταλείποντάς το ἀπανθρώπως στὶς ἀκόραστες φλόγες τοῦ τυφλοῦ μίσους καὶ τῆς ἄνανδρης βίας. Ένα αἱματηρὸ νέφος θλίψεως, πόνου καὶ κλαυθμοῦ ἔσκεπε τὸ χωριὸ γιὰ πολλὲς δεκαετίες μὲ τὸν χρόνο σὲ ῥόλο ἀνημπόρου ἱατροῦ νὰ ἀδυνατεῖ νὰ ἐπουλώσει τὶς χαίνουσες πληγές.

Παρότι ὁ λυγμὸς τῆς ἀπώλειας δὲν ἔδειχνε νὰ κοπάζει καὶ ἡ πληγωμένη ἀξιοπρέπεια τοῦ χωριοῦ ἀναζητοῦσε τὴν ἀποκατάστασή της, ἡ συζήτηση γιὰ τὸν ἐντοπισμὸ τῶν ἀπανταχοῦ ἐνόχων τῆς κτηνωδίας διεξήγετο γιὰ ἕναν μυστηριώδη λόγο πάντοτε χαμηλόφωνα καὶ ὑπὸ τὸν τρόμο τῶν ἀντιδράσεων τῆς Ἀριστερᾶς. Τὸ καθεστὼς καθολικῆς σιωπῆς, τὸ ὁποῖο ἐπεβλήθη ἀπολυταρχικῷ τῷ τρόπῳ μεταπολιτευτικά, γύρω ἀπὸ τὴν ταυτότητα τῶν ἀφανῶν ὑπαιτίων τῆς βαρβαρότητος δὲν μπόρεσε, ὅμως, νὰ ἀποκρύψει τὶς ἐγκληματικὲς εὐθύνες τῶν μετέπειτα ἐνθέρμων συνεργατῶν τῶν ΣΝΟΦ. Μέλη τοῦ ΕΑΜ ΕΛΑΣ λειτουργῶντας ὡς προβοκάτορες, ἤτοι ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῆς ἐπιούσης σφαγῆς, προκάλεσαν τὰ ἀποχωρήσαντα ἀπὸ τὴν Ἀττικὴ γερμανικὰ στρατεύματα μὲ τυφεκιοφόρα ἐπίθεση, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐπιστροφὴ τῶν τελευταίων στὸ χωριὸ καὶ τὴ διενέργεια μιᾶς σειρᾶς ἀναμενόμενων γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη βιαιοπραγιῶν. Οἱ κατεχόμενοι ἀπὸ νωρὶς εἶχαν ἐμπεδώσει ὅτι ἡ γερμανικὴ στρατηγικὴ δὲν θὰ δίσταζε νὰ μεταχειριστεῖ σὲ κάθε προσπάθεια παρεμπόδισης τῶν σχεδίων της τὴν πάγια τακτικὴ τῶν ἀντιποίνων, προκειμένου νὰ καμφθεῖ κάθε φρόνημα ἀντιστάσεως τῶν γηγενῶν καὶ νὰ διασφαλιστεῖ ἡ ὁμαλὴ ἀπόσυρση τῶν χιτλερικῶν δυνάμεων ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα.

Οἱ κομμουνιστοσυμμορῖτες, ἔχοντας ἐπίγνωση τῶν φυσικῶν συνεπειῶν τῆς προκλήσεώς τους, δὲν ἀντεστάθησαν στὸν πειρασμὸ νὰ ἐλέγξουν στὸ πλαίσιο τοῦ ἤδη ἐξελισσομένου ἀνταρτοπολέμου τὴν μεγαλυτέρα κοινότητα τῆς ἀνατολικῆς ἐπάλξεως τῆς Ἀττικῆς, τὸ κεφαλοχώρι τῶν Μεσογείων ἢ ἄλλως τὸ «Κωτσοχώρι», ὅπως μᾶς ἀπεκάλει πάντα νοσταλγικῶς ὁ ζωγράφος Φώτης Κόντογλου, λόγῳ τῆς ἀνέκαθεν εὐσεβοῦς πίστεως τῶν Ἀρβανιτῶν στὸν Βασιλιᾶ, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Πατρίδα. Παραλλήλως, ἀπρόσφορες ἀπόπειρες νὰ κατασκευαστοῦν φαντασιακοὶ ἐχθροί, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ τὸ ἰδεοληπτικὸ μένος τῆς τοπικῆς ἰντελεγκέντσιας, νικήθηκαν ἀπὸ τὴ συλλογικὴ μνήμη τῶν προπατόρων μας καὶ τὴν κοινὴ λογική.

Ἑβδομήντα ἕξι χρόνια μετὰ τὸ Ὁλοκαύτωμα τοῦ Κορωπίου, τὸ ἀντεθνικὸ κράτος ὑπὸ ἀφελῆ πρόσχημα δῆθεν δημοσίου συμφέροντος, ἀπαγορεύει τὶς ἐπετειακὲς ἐκδηλώσεις, διαστρεβλώνει τὴν πραγματικότητα καὶ ἀποσιωπᾷ ὅσα περιστατικὰ παραμορφώνουν τὸ εἰδυλλιακὸ ἀπείκασμα ὅλων ὅσοι κατέχουν τὴν ἰδεολογικὴ ἡγεμονία. Ἡ ἀνάμνηση τῶν γεγονότων βουρκώνει τὰ ὄμματα τῶν παππούδων μας καὶ σφαδάζει τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὸ στίγμα τῆς ἀδικίας.

Τὰ Μεσόγεια ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ σθεναρὲς τοπικὲς ἡγεσίες μὲ βαθειὰ ἱστορικὴ συνείδηση, ἀνιδιοτελῆ ζῆλο καὶ ἀκάματο θάρρος, οἱ ὁποῖες θὰ σταθοῦν μὲ πηγαῖο σεβασμὸ ἀπέναντι στὰ θύματα καὶ τὶς οἰκογένειές τους, θὰ παλεύσουν γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας καὶ θὰ ἀγωνιστοῦν μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση γιὰ τὴ διεκδίκηση τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς πρὸς τοὺς νεκροὺς ἥρωες καὶ τοὺς ἐνδόξους προγόνους τοῦ Ἔθνους μας!