Οι επιχορηγήσεις στους συλλόγους και το αίσθημα Πικρίας

Αγαπητοί αναγνώστες,

Με την τελευταία δημοσιοποίηση στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ του αποσπάσματος της 7^ης συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Μαρκοπούλου στις 22/4/2019, που αφορούσε τις επιχορηγήσεις προς αθλητικά και πολιτιστικά σωματεία, προέκυψαν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που χρίζουν προσοχής, τόσο των Δημοτών, όσο και των αρμοδίων ελεγκτικών αρχών και θεσμών…

Η ιστοσελίδα μας, στα πλαίσια του ενημερωτικού όσο και ψυχαγωγικού χαρακτήρα της όλα αυτά τα χρόνια, δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία σε αθλητικά και πολιτιστικά θέματα. Στα μόνα θέματα που είναι ικανά να μας «σηκώσουν λίγο ψηλότερα»…

Με το ρεπορτάζ να είναι σε εξέλιξη, αρκούμαστε να παραθέσουμε την παρακάτω άποψη του αγαπητού φίλου και συνδημότη μας, «ψυχή» εδώ και χρόνια του Θεάτρου «Περίακτοι», Σπύρου Κολιαβασίλη, όπως εκφράστηκε ο ίδιος μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο facebook.

Δεσμευόμαστε για την παράθεση όλης της Αλήθειας στις προσεχείς ημέρες μέσα από την ιστοσελίδα μας και ελπίζουμε να πληθύνουν στο μέλλον οι άξιες φωνές με πλούσια προσφορά, όπως του Σπύρου Κολιαβασίλη, ώστε να αρχίσει επιτέλους αυτός ο τόπος να βαδίζει στον δρόμο του Κοινού Οφέλους και της Αξιοκρατίας.

Η συντακτική ομάδα του marko.gr

 

Η ανάρτηση του Σπύρου Κολιαβασίλη, έχει ως εξής:

Δεν είναι ότι ήμουν χωρίς διαθέσεις, απλά θα ήθελα να πω τα εξής, για να γλιτώσω από τις ενοχές αν δεν τα πω…

Έχουμε και λέμε:
ζω στον πιο αγνώμονα τόπο (εννοώ «τούτο το χωριό, το Μαρκόπουλο») που θα μπορούσε να ζήσει ένας καλλιτέχνης! Ο οποίος έχει δώσει την ψυχή του στο διάβολο για να ανταπεξέλθει!

Φανταστείτε: ξεκίνησα προσφέροντας εθελοντικά σε αυτόν τον τόπο.
Άρχισα να πληρώνομαι πενιχρά 10 σχεδόν χρόνια μετά τη δημιουργία του Θεάτρου Περίακτοι! Φυσικά όχι από τον Δήμο, όπως πιστεύουν κάποιοι! Κάτι που δε θα μου επέτρεπε η αγωγή και η ηθική μου! Κι αυτό δεν είναι μομφή για κανέναν, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Πληρώνομαι λοιπόν από τα όποια έσοδα του Θεάτρου· από τα εισιτήρια που πληρώνουν όσοι στηρίζουν την ύπαρξη ενός Θεάτρου «κανονικού», «επαγγελματιών του χώρου» (έλεος πια να πρέπει να το διατυμπανίζουμε), ενός Θέατρου που παράλληλα προσφέρει θεατρική παιδεία μέσω εργαστηρίων με ανόητα μικρή συνδρομή και η δουλειά των οποίων κρατάει από 1997!

Τυχαίνει ωστόσο να είμαι, εκτός από ηθοποιός και σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής, και ξυλουργός και μπογιατζής και μεταφορέας και ηλεκτρολόγος (πολλές φορές) και υδραυλικός (αρκετές επίσης) και καθαρίστρια (καθόλου σεξιστικά δεν αναφέρομαι σε θηλυκό γένος) και σκουπιδιάρης (καθόλου υποτιμητικά δεν το γράφω), όχι για μία, όχι για δύο, όχι για τρεις, αλλά για 15 διαφορετικές παραστάσεις το χρόνο! Εκ των οποίων οι 3 κρατούν για μήνες!

Πετρέλαια; Συντήρησεις; Εξοπλισμός; Κατασκευές; Έξοδα λειτουργίας κλπ κλπ κλπ; Πέρα από όλα τ’ άλλα, το πώς βγαίνουν το ξέρω εγώ καλά καθώς και το υπέροχο ΔΣ (με τιτάνιες εργασίες ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ) που σκαρφίζεται ένα σωρό λύσεις για την επιβίωση του Θεάτρου.

Για να μην αναφερθώ στους λοιπούς συναδέλφους ηθοποιούς, που παίζουν ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ πολλαπλούς «ρόλους» για να ανταπεξέλθει αυτό το Θέατρο!

Δε θα αναφέρω, συνεργασίες και παρουσιάσεις τιμητικές, που έτσι κι αλλιώς έχουν περάσει στα ψιλά…

Δε θα αναφέρω τις θερινές διαδρομές από το 2010 με την αιγίδα της UNESCO, για την στήριξη του κοινωφελούς ιδρύματος Ωνάση (από αλλού έρχεται πάντα η αναγνώριση), για να μην αναφερθώ πόσοι και πόσοι γνωστοί πια ηθοποιοί έχουν περάσει από τα «χέρια μου»… δε θα αναφερθώ στον σεβασμό που δείχνουν προς το Θεατράκι ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ άλλοι συνάδελφοι, ηθοποιοί και σκηνοθέτες…!

Όμως, η λογική που βασιλεύει είναι άκρως «τοπικιστική» και ναι(!) το λέω αρνητικά!

Κρινόμαστε με απερίγραπτα και «τρέχα γύρευε» κριτήρια! Που σκαρφίζονται, ποιος ξέρει ποιοι! Άνθρωποι που «φαίνεται» να μην έχουν ιδέα από ό,τι έν-τεχνο αλλά «φαίνεται» να έχουν πολλή… ιδέα από το φωτογραφ-ίζειν! Ίσως κι αυτό μπορεί να είναι ένα κριτήριο για το χωριό μου!
(Και λέω φαίνεται… για να μην παρεξηγηθώ και πάλι! Δεν έχω τη βεβαιότητα· πώς θα μπορούσα άλλωστε… ε; τπ)

Ούτε μία στο εκκατομύριο δεν θα αλλάξω τακτική! Και ξέρω ότι της ίδιας φιλοσοφίας είναι και όσοι πλαισιώνουν το ΔΣ του Θεάτρου! (Χωρίς να θέλω να τους εμπλέξω στον δικό μου θυμό! Ναι! Διότι είμαι ένας θυμωμένος Αρβανίτης αυτή τη στιγμή!)
Δεν μας αρέσουν, ούτε μας άρεσαν ποτέ οι φιγούρες!

Θα συνεχίσουμε όπως μπορούμε…

… έστω κι αν η αξία μας ως θέατρο, ως σπουδαίου πυρήνα πολιτισμού, κρίνεται από τον Δήμο μας, ηλιθίως*!!! Με κριτήρια φαινομενικά κάθε άλλο παρά αντικειμενικά και δίκαια! Όχι;
(Σημειώνω ότι κάθε αίτημα για επιχορήγηση στο ΥΠΠΟ απορρίπτεται με δικαιολογία την «οργανική σχέση του Θέατρου με τον Δήμο Μαρκοπούλου…» κλαίω… )

*Για την πράξη μιλάω και όχι για τους ανθρώπους, για αυτούς αναφέρθηκα παραπάνω.

Το δύσκολο δεν είναι να δημιουργείς κάτι. Το δύσκολο είναι να το κρατάς!
Κι όταν αυτό γίνεται με ίδια έσοδα, ε, τότε η αξία στο πολιτιστικό χρηματιστήριο εκτινάσσεται!

Αυτά!

Υ.Γ. Στο παραπάνω κείμενο χρησιμοποιούνται λέξεις συνήθεις την εποχή αυτή!