Εἶδε ποτὲ καὶ ἡμέρας ἀκμῆς τὸ ποιητικὸν αὐτὸ λιμανάκι τῆς ἀττικῆς, ὁ θρυλικὸς πόρτο Ῥάφτης. Καὶ ἡ ἀκμὴ αὐτὴ δὲν εἶναι ἀρχαῖα, εἶναι ἁπλῶς παλαιά.

Σῴζονται εἰκόνες περιηγητῶν τῆς τουρκοκρατίας μὲ πλοῖα μεγάλα καὶ μικρά, ποὺ στολίζουν  τὸ ἔρημον τώρα περιγιάλι, μίαν απὸ τὰς θελτικωτέρας τοποθεσίας τῆς ἀττικῆς, μὲ τὸ γραφικὸν μαγαζάκι της, τὸ ὁποῖον ἀκούει ἀπὸ καιροὺς τώρα τὰς διηγήσεις τῶν ψαράδων, γύρω ἀπὸ τὴν φωτιὰ ποὺ ψήνεται ἡ καβουρομάνα.

Ἀπέναντι τοῦ λιμένος εἶναι τρία νησάκια, ἐπάνω εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀναπαύεται, αἰῶνας τώρα, πελώριον ἀκέφαλον ἄγαλμα ἑνὸς ἀνθρώπου καθιστοῦ.

Ὁ πρῶτος ποὺ ἐρωτήθη, διατὶ τὸ λιμάνι λέγεται Ῥάφτη, δὲν ἐδίστασε, ὅπως συμβαίνει πάντοτε, νὰ διατυπώσῃ τὴν γνώμην του καὶ νὰ δείξῃ τὸ ἄγαλμα λέγοντας≪Αὐτὸς ποὺ βλέπεις ἐκεὶ πάνω, ἤτανε ἕνας περίφημος ῥάφτης καὶ τὸν ἐμαρμάρωσε κάποιο ξωτικὸ ποὺ τὸν ἐζήλευε γιὰ την τέχνη του. Ἀπὸ αὐτὸν πῆρε τὸ ὄνομά του καὶ τὸ νησάκι καὶ τὸ λιμάνι≫.

Ἡ γνώμη αὐτή, ὡς εἶναι φυσικόν, ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ πολλούς. Ἰσχυρίζονται μάλιστα αὐτοί, ὅτι κρατεῖ καὶ ψαλίδα, ἡ ὁποῖα ἀπὸ μαγικὴν ἐπίδρασιν δὲν φαίνεται.

Ἡ ψυχρὰ ὅμως ἔρευνα πιστεύει ὅτι ἐδῶ, ὅπως συμβαίνει εἰς τὰ περισσότερα τοπωνύμια τῆς ἀττικῆς , πρόκειται περὶ ἰδιόκτητου. Αἱ παλαιαὶ δηλ. Πρασιαί, κατὰ τὴν παρέλασιν τῶν αἰώνων, περιῆλθον καὶ εἰς τὴν κυριώτητα τῆς παλαιᾶς οἰκογενείας ῥάφτη, ἡ ὁποῖα τὰς ὠνομάτισε.

Οἱ ἐργαζόμενοι διὰ τὰς μεταλλαγὰς τῶν ὀνομάτων εὐχόμεθα νὰ μὴν θάψουν τὸ ὄνομα τοῦ Ῥάφτη, καὶ τὰς παραδόσεις του μαζί, ἀφοῦ πρόκειται περὶ ὀνόματος ἑλληνικοῦ. Ὁ λιμὴν καὶ τὸ νησάκι ἠμπορεῖ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ λέγεται Ῥάφτης -εἰς τὰ ἔγγραφα τῆς ὑπηρεσίας ῥάπτης- καὶ ὅταν μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ὡραῖα ἀττικὰ παράλια συνοικίσθη καὶ ὁ ῥάφτης, τότε καὶ ὁ συνοικισμὸς αὐτὸς ἂς ὀνομασθῇ : Πρασιαί.

Ὁλίγαι παραλίαι ἔχουν τὴν εὐμορφία τῆς παραλίας τοῦ ῥάφτη, ἀλλὰ τὴν εὐμορφία αὐτὴν νύκτα-μέρα τὴν τραγουδεῖ μόνον τὸ κῦμα, ποὺ παίρνει τὰ μύστικά της και φεύγει.

Τὴν ζωὴν ποὺ ἀφῄρεσαν ἀπὸ τὰ παράλια τῆς ἀττικῆς οἱ κουρσάροι ποῖος θὰ τὴν ξαναδώσῃ; ἀλλὰ ποῖος θὰ ξαναζωντανεύσῃ καὶ τὰ βουνά της τὰ γεμάτα τώρα ἀπὸ ἐρείπια;

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου(1852-1942) γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε σε υψηλό πνευματικό περιβάλλον. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε στην δικηγορία επί 15 χρόνια. Στη συνέχεια εργάστηκε στο δημόσιο τομέα (Πρωτοδικείο Αθηνών, Αρχαιολογική Εταιρεία, Εθνική Βιβλιοθήκη), ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την δημοσιογραφία. Ανήκει στους Έλληνες πεζογράφους της λεγόμενης γενιάς του 1880. Στο έργο του καταγράφει την ιστορία της Αθήνας, της πόλης για την οποία έτρεφε βαθιά αγάπη.

Δ.ΓΡ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ – Ο ΑΝΑΔΡΟΜΑΡΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (1920 ΚΑΡΑΒΙΑ)
photo DODWELL, Edward, Porto Rafti, 1819