Η κατάκτηση της Αττικής από τα βάρβαρα οθωμανικά στίφη σηματοδότησε για τα Μεσόγεια μια περίοδο αβάσταχτων κακουχιών και τρόμου όπου δεν ήξερες τι σου ξημέρωνε. Παρόλα αυτά οι ντόπιοι πληθυσμοί δεν ενέδωσαν στους αγαρηνούς σκύλους και διατηρώντας την πίστη τους στον Χριστό κράτησαν τις Βυζαντινές τους παραδόσεις με μεγάλο όμως τίμημα.

Οι τούρκοι έστησαν το στρατόπεδο τους στην παλιά πλατεία της Κερατέας γύρω από τον αιωνόβιο πλάτανο στο Μπιζάνι. Οι κάτοικοι που ζούσαν με τα τελείως απαραίτητα έπρεπε πάνω απ’ όλα να ικανοποιούνε την ακόρεστη αδηφαγία του εκάστοτε τούρκου διοικητή. Ο Οθωμανός σπάχης δεν περιοριζότανε μόνο στα υλικά αγαθά αλλά επενέβαινε και στις οικογένειες των κατεκτημένων με το γνωστό παιδομάζωμα και την ατίμωση μικρών κοριτσιών.

Για τους τούρκους ο ντόπιος πληθυσμός ήταν ένα κοπάδι πρόβατα όπου – ελεώ Αλλάχ- είχαν απόλυτη εξουσία στους κατακτημένους πληθυσμούς. Τον πλάτανο οι τούρκοι τον πότιζαν συχνά με το αίμα του υπόδουλου Ελληνισμού, αφού κάτω από τη σκιά του βασάνιζαν και έσφαζαν τους ανυπεράσπιστους ραγιάδες τους οποίους κρεμούσαν έστω και για ασήμαντη αφορμή, στα κλαδιά του. Τους κρεμασμένους τους άφηναν για μέρες στον πλάτανο για παραδειγματισμό, για να μην ξεχάσουν ποτέ όσοι πέρναγαν από εκεί με τι είχαν να κάνουν. Κι είναι αλήθεια ότι τα κατάφεραν, αφού και μέχρι τα μέσα του προηγουμένου αιώνος υπήρχε στους κατοίκους η ιστορική μνήμη για τα αποτρόπαια εγκλήματα του κατακτητή.

Ήταν τέτοια μάλιστα η αποστροφή για το μέρος εκείνο που μετά την απελευθέρωση οι ντόπιοι απέφευγαν να περνούν αφού το θεωρούσαν στοιχειωμένο και τον πλάτανο, που είχε ποτιστεί με τόσο χριστιανικό αίμα, καταραμένο. Ο Παντελής ο Παππάς , ο δήμαρχος ο Γιασεμής , ο Γιώργος Ζαρολιαγκης, ο Κώστας Σίνης και πολλοί άλλοι παλαιοί Κερατιώτες έχουν διηγηθεί πολλές τέτοιες τρομακτικές ιστορίες που είχαν ακούσει από τους πατεράδες τους και τους παππούδες τους. Το 1960 το πλατάνι κόπηκε για τροφοδοτήσει μερικά τζάκια κι η βαριά σκιά του έπαψε να πέφτει στην πλατεία. Δεν χρειάστηκε να περάσουν όμως πολλά χρόνια και στο ίδιο σημείο, από τις βέργες που βλάστησαν από τις ρίζες του παλιού πλάτανου φύτρωσε νέο δέντρο ίδιο με το παλιό κι άρχισε και πάλι να ρίχνει τη βαριά σκιά του πάνω στην πλατεία.

Οι νέοι σήμερα στην κερατέα περνούν ανυποψίαστοί από το μέρος και βλέπουν μια ωραία πλατεία με το πλατάνι της αγνοώντας ότι στο σκοτεινό παρελθόν της σκλαβιάς σε εκείνο ακριβώς τον τόπο πολλοί πρόγονοί τους εξευτελίστηκαν, βασανίστηκαν και βρήκαν τραγικό θάνατο απαγχονισμένοι, τις περισσότερες φορές ουσιαστικά χωρίς λόγο, γιατί έτσι το ήθελε ένας αγαρηνός σκύλος.

Δημήτρης Μαντάλας