Ένα σημαντικό βιβλίο με τίτλο «Πoλεμώντας στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό, 1941 – 1944, Πόρτο Ράφτη – Αλεξάνδρεια “Σύρματα”, Πειραιάς» της Σοφίας Γκλιάτη – Χασιώτη, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό. Η συγγραφέας παρουσιάζει την ιστορία του πατέρα της Γιώργου Χασιώτη, που ήταν φαντάρος στην Αλβανία. Με την κατάρρευση του μετώπου το 1941, μην αντέχοντας την Κατοχή, διέφυγε – διακινδυνεύοντας εκτέλεση – με καΐκι από το Πόρτο Ράφτη προς την ουδέτερη Τουρκία. Με την απελευθέρωση γύρισε στο χωριό, την αγαπημένη και τους γονείς του, όχι όμως και στον αδερφό του, που τον είχαν εκτελέσει οι Ιταλοί ως όμηρο στο Κούρνοβο σαν Ακροναυπλιώτη. Μέσω αυτής της καταγραφής παρουσιάζονται σημαντικά ιστορικά στοιχεία για τη συγκεκριμένη περίοδο στο θέμα των διαφυγών. Συζητήσαμε με τη συγγραφέα για τους βασικούς άξονες του βιβλίου.

-Πως γίνονταν οι διαφυγές από την περιοχή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;

-Από την περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών και τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, έφυγαν πρώτα οι σύμμαχοι τους οποίους τους υποδέχονταν σύνδεσμος στο εκκλησάκι του Άη Νικόλα και ακολούθως με τη συνοδεία είτε κάποιου παιδιού, είτε κάποιου ηλικιωμένου, τους οδηγούσαν στη σπηλιά της Συκιάς στο Αυλάκι στο Πόρτο Ράφτη, όπου κρύβονταν μέχρι να φυγαδευτούν με υποβρύχιο.

-Με ποιο τρόπο έφυγε ο πατέρας σας;

-Ο πατέρας μου με άλλους 33 Έλληνες έφυγαν σταδιακά σε ομάδες περίπου 10 ατόμων η κάθε μία, με το ψαροκάικο “Τσολιάς” που είχε άδεια αλιείας από τους Γερμανούς, γιατί τους προμήθευε ψάρια για τη σίτισή τους. Τόσο ο πατέρας μου όσο και άλλοι κρύβονταν μέχρι να μπορέσουν να επιβιβαστούν, αλλά ο πατέρας μου είχε κτήμα και σπιτάκι κοντά στο λιμάνι και αυτό τον διευκόλυνε. Το καΐκι το είχαν οι Ανδρέου που είχαν και μία αδελφή στο Λαύριο τη “Μπουμπουλίνα” που και αυτή από εκεί και από μία ψαροταβέρνα που είχε, οργάνωνε διαφυγές.

Διαβάστε περισσότερα στο ertnews.gr