Η θεματολογία των Αρβανίτικων τραγουδιών συνήθως περιστρέφεται γύρω από την αγάπη, τους κρυφούς και συνήθως ανεκπλήρωτους έρωτες των νέων των πολύ κλειστών Αρβανίτικων κοινωνιών που ο γάμος γινόταν κατ’ αποκλειστικότητα μέσω προξενιού. Ο λόγος ανήκε μόνο στους γονείς κι όχι σε αυτούς που θα παντρεύονταν.

Ο Σ. Μεθενίτης σώσει ένα πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό στο βιβλίο του “Τω καιρώ εκείνω”. “Έφτασε ο πατέρας με το άλογο στο Σόρθι, που οι γυιοί του βάθαιναν το πηγάδι, κι είπε στον μεγαλύτερο: Τράβα σπίτι εσύ να πλυθείς, σε αρραβωνιάσαμε, θα παντρευτείς! Ποια; ρώτησε ο νέος. Θα τη δεις το βράδυ στους αρραβώνες, απάντησε ο πατέρας του.” Αρβανίτικα τραγουδά λοιπόν ο άγνωστος συνθέτης του τραγουδιού για να σαγηνεύσει αυτήν που έχει ερωτευτεί.

Όποιος τραγουδά Αρβανίτικα, όλες τις όμορφες ανακαλύπτει, που βγαίνουν να ακούσουν το τραγούδι του, λέει και συνεχίζει, θα σας τραγουδήσω Αρβανίτικα, να μην ξεχαστεί η γλώσσα μας. Προφανώς πρόκειται για νεώτερη προσθήκη στο τραγούδι, όταν η γλώσσα είχε αρχίσει να μην ακούγεται πλέον. Ο νέος ζητά την κοπέλα να την πάρει “με τιμή”. Η γριά μάνα της όμως δεν θέλει να τη δώσει και τότε αυτός αισθανόμενος θιγμένος λέει με δήθεν αδιαφορία, “αφού δεν μου τη δίνουν, ας την ψήσουν να τη φάνε”.

Στην αμέσως επόμενη στροφή όμως απευθύνεται και πάλι στη νέα, θέλει να της πει “τέσσερα – πέντε λόγια” αλλά τα χάνει και δεν ξέρει πως να της μιλήσει, θυμίζοντας το γνωστό στίχο “βίνιεν βάσσαζετ γκα Ψάθα, νεκε ι νιόχα, ντι σα πλιάσα;” Έρχονταν οι κοπέλες από την Ψάθα, δεν τις ήξερα, – για να τους μιλήσω – ξέρεις πόσο έσκασα;

Κωνσταντίνος Τσοπάνης