Η παραδοσιακή αρβανίτικη ζυγιά οργάνων είχε μόνο νταούλι και πίπεζα. Και φυσικά το καλύτερο μουσικό όργανο που δεν είναι άλλο από τη φωνή του ανθρώπου. Εκείνες τις διονυσιακές νύχτες που οι Αρβανίτες των Μεσογείων αποχαιρετούσαν το καλοκαίρι πηδώντας τις φωτιές του Σσι Μελιέτη, Αρβανίτη αγίου, βαρούσαν στο Μπιζάνι – στο παλιό σέσσι του χωριού – τα όργανα, ο Μήτρο Ρούσσης ο τυφλός με την πίπεζα κι ο Κουβαριώτης με το νταούλι. Κι ο Τάκη Πρίφτης, ο Πούφης στο τραγούδι,ο πιο γλυκόφωνος τραγουδιστής του χωριού που έτσι κι έπιανε τα κλέφτικα κι οι βρύσες στο Μπιζάνι στερεύανε! Και μαζί του εκείνα τα νταούλια και οι πίπεζες που έβγαζαν έναν άγριο και μονότονο ήχο, βαρύ και μεθυστικό. Το μυαλό του ανθρώπου ζαλιζόταν σαν τον άκουγε, μελαγχολούσε και γοητευόταν.

Ήθελες να πιάσεις την πέτρα και να τη σφίξεις μέχρι που να μουδιάσει το χέρι από τον πόνο, να κλάψεις και να φωνάξεις από ενθουσιασμό μέχρι που η φωνή σου να φτάσει στον ουρανό. Τα παλιά αίματα ξυπνούσαν μέσα σου και αναζητούσαν τους πρωτόγονους ρυθμούς. Ήταν ήχοι που προέρχονταν από την προϊστορία της φυλής, δεμένοι στην ψυχή με τους αρχαίους σκοπούς που τους ξανάφερνε στη μνήμη ο απόηχος. Οι ήχοι ερέθιζαν το μυαλό σαν το κρασί κι έκαναν τους χορευτές να φωνάζουν από διονυσιακό πάθος. Μέσα στη θολή ψυχή τους ξυπνούσαν σκοτεινές, πρωτόγονες νοσταλγίες κι εκείνοι χόρευαν αργά και αγέλαστα σε έναν κυκλικό χορό που σαν ρόδα γυρνούσε γύρω από τα όργανα.

Μεθυσμένοι ως την τρέλλα χόρευαν πειθαρχημένα ακολουθώντας την τάξη του ρυθμού που κυβερνούσε την έκσταση τους. Μέσα σε αυτή την έκσταση κολλούσαν στο κούτελο του οργανοπαίχτη χαρτονομίσματα και κάποτε μια χρυσή λίρα. Κι εκείνος, θες για να την κρατήσει κολλημένη, θες από ενθουσιασμό, γυρνούσε το κεφάλι προς τον ουρανό, σήκωνε την πίπεζα και με τα τυφλά μάτια του να αστράφτουν, έπαιζε πιο δυνατά και πιο άγρια. Το βαρύ χτύπημα του νταουλιού ακουγόταν τότε και στα διπλανά χωριά αφού ο ήχος ταξίδευε μέσα στον κάμπο σαν το μπουμπουνητό του ουρανού. Ο ελαιώνας κι η θάλασσα των αμπελιών ταξίδευαν τον διονυσιακό ήχο κι έφτανε να ακούγεται σαν απόμακρα λυπητερά αναφιλητά. Αναμνήσεις από τις νύχτες του Σσι Μελιέτη.

Τσοπάνης Κωνσταντίνος