Καλό Ταξίδι – Απουσιολόγιον Σταμάτιος Δημητρίου Μεθενίτης

Γέννημα και θρέμμα των Μεσογείων ο Σταμάτης Δημ. Μεθενίτης, είδε το φως του ήλιου το 1940 στο Μαρκόπουλο ως γυιός του Δημήτρη και της Σιδερής Μεθενίτη, το γένος Σουλιώτη. Είχε την καλή τύχη να φοιτήσει στο περίφημο, ιδιωτικό Γυμνάσιον Παπαδημητρίου που λειτουργούσε μετά τον πόλεμο στο Μαρκόπουλο και το οποίο κατέλειπε φήμη σχολείου αξιώσεων.

Δεν είναι απίθανον από τότε να γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του νεαρού μαθητού το ενδιαφέρον για την ενασχόληση με την τοπική μας παράδοση και ιστορία, έναν τομέα τόσο ξεχασμένο όσο και κακοποιημένο απ’ όσους θέλησαν, για τον λόγο τους ο καθένας, να ασχοληθούν με αυτόν. Το βέβαιο είναι ότι ο τότε μαθητής Σταμάτης Μεθενίτης που έδειχνε έφεση στα γράμματα και του άρεσε να ασχολείται με τα πολιτιστικά, μαζί με κάποιους συμμαθητές του της εποχής εκείνης, ξεκίνησαν να εκδίδουν μια μικρή μαθητική εφημερίδα, πρωτόλειο του μετέπειτα σημαντικού του έργου.

Έργου ερευνητικού και συγγραφικού στο οποίο συμπεριλαμβάνεται ο τόμος “Το Μαρκόπουλο των Μεσογείων. Οδοιπορικό στους αιώνες”, που τυπώθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυμπέρη, καθώς και δύο ακόμα βιβλία του με διηγήματα και τίτλους “Τω Καιρώ Εκείνω” και “Το Πλήρωμα του Χρόνου”. Εργάτης ακάματος του πνεύματος ο Σταμάτης Μεθενίτης συγκέντρωσε και κατέγραψε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του χωριού του, του Μαρκοπούλου, η οποία, εν πολλοίς, αποτελεί κοινή ιστορία και των υπολοίπων χωριών των Μεσογείων, αφού αποτελούμε για αιώνες τώρα μια αδιάσπαστη ανθρωπογεωγραφική ενότητα από του Σπάτα και του Λιόπεσι (Παιανία), μέχρι και της Κερατιάς το χωριό. Χωριά που μεγάλωσαν άναρχα τις τελευταίες δεκαετίες κι έγιναν πόλεις, αλλά που στην ψυχή ημών των γηγενών κατοίκων τους παραμένουν ακόμα οι αγροτικοί οικισμοί που αγαπήσαμε για αυτό και επιμένουμε να τα αποκαλούμε “τα χωριά των Μεσογείων”.

Αυτά τα χρώματα και τα αρώματα του Μεσογείτικου κάμπου διέσωσε και ο Σταμάτης Μεθενίτης, γράφοντας πιο πολύ για τις γενιές που θα έρθουν και θα ψάξουν να βρουν την ιστορία τους. Είναι αλήθεια ότι έγραψε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, εκφράζοντας τις ιδέες και τα πιστεύω της γενιάς του, ενώ η γραφή του ήταν το ίδιο ήπια κι ευγενική όπως κι ο ίδιος. Επιπλέον, εμβάθυνε τόσο πολύ στην ιστορική έρευνα και καταγραφή ώστε το βιβλίο του με την ιστορία του Μαρκοπούλου θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως διδακτορική διατριβή σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο. Σε αντίθεση με την επιμονή του στην ιστορική έρευνα, ο ίδιος είχε αγαπήσει τόσο το ευαγγελικό λάθρα βιώσας ώστε ποτέ δεν θέλησε κι ούτε προσείλκυσε επάνω του τα εφήμερα φώτα της δημοσιότητος.

Κι η φυγή του από αυτόν τον κόσμο ήταν το ίδιο σιωπηλή κι απρόσμενη. Θλίψη σκόρπισε το αιφνίδιο άγγελμα του θανάτου του και η τοπική ιστορία και λαογραφία των Μεσογείων έχασαν έναν από τους ελάχιστους πιστούς θεράποντες τους. Ωστόσο ο Σταμάτης Δ. Μεθενίτης – που δεν θα ξαναφανεί να διαβαίνει την πόρτα του καφενείου του Γκλιάτη για να μοιραστεί μαζί μας κάποιο νέο ντοκουμέντο – εύρημα του ή κάποια ιστορική πληροφορία που είχε μόλις μάθει – ζει και θα συνεχίσει να ζει μέσα από το πολυσέλιδο και πολύτιμο έργο του από το οποίο διδαχθήκαμε όλοι. ‘Όρε μίρε τε κεσς ζοτ Σταμάτη. Ντελίερτ τε γιεσς”, όπως θα έλεγαν και οι παππούδες μας “στη διάλεκτο εκείνης της εποχής”, όπως συνήθιζες να αποκαλείς τα Αρβανίτικα.
Κωνσταντίνος Τσοπάνης

Be the first to comment on "Καλό Ταξίδι – Απουσιολόγιον Σταμάτιος Δημητρίου Μεθενίτης"

Leave a comment

Your email address will not be published.


*